Naku*wiam zen

Chyba nie do końca książka dla mnie. Przeczytałam, pozaznaczałam kilka fajnych cytatów, trochę pośmiane, trochę podumane. Ot, przeczytane.

Chyba nie do końca książka dla mnie. Przeczytałam, pozaznaczałam kilka fajnych cytatów, trochę pośmiane, trochę podumane. Ot, przeczytane.

Przyswoiłam w audiobooku i chyba dlatego do mnie trafiła ta forma, czytanie tego w druku nie byłoby tak satysfakcjonujące. Tak książka-rozmowa czytana jest przez głównych bohaterów, czyli Marię i Jana, których to lubię i szanuję za ich oryginalność i nietuzinkowe podejście. Właściwie do wszystkiego. Podoba mi się ich relacja, bezpośrednie traktowanie różnych tematów, czasem w sposób dosłowny i wulgarny, ale samo życie, bez upiększeń i nadęcia.

Przyswoiłam w audiobooku i chyba dlatego do mnie trafiła ta forma, czytanie tego w druku nie byłoby tak satysfakcjonujące. Tak książka-rozmowa czytana jest przez głównych bohaterów, czyli Marię i Jana, których to lubię i szanuję za ich oryginalność i nietuzinkowe podejście. Właściwie do wszystkiego. Podoba mi się ich relacja, bezpośrednie traktowanie różnych tematów, czasem...

Doceniam formę, ale im dalej, tym mniej lubię bohaterów tego dialogu. Przepadam za twórczością Peszek, ale tutaj razem z tatą wydają mi się wręcz nieznośnie wyniośli. Zapamiętam głównie to stawianie siebie nad innymi i utwierdzanie się w poczuciu wyjątkowości.

Tych wątków o zdradach to nie będę komentować nawet. O wiele poniżej mojego progu akceptacji.

Doceniam formę, ale im dalej, tym mniej lubię bohaterów tego dialogu. Przepadam za twórczością Peszek, ale tutaj razem z tatą wydają mi się wręcz nieznośnie wyniośli. Zapamiętam głównie to stawianie siebie nad innymi i utwierdzanie się w poczuciu wyjątkowości.

Tych wątków o zdradach to nie będę komentować nawet. O wiele poniżej mojego progu akceptacji.

nie dla mnie

nie dla mnie

Rozmowy córki z ojcem. Więcej ciekawych historii o ojcu i jego czasach. Miałam wrażenie że Maria nie otwiera się tak bardzo, ale wylewa żale z dzieciństwa, albo próbuje tłumaczyć swoje dorosłe życie przeszłością. Trochę psychologii na granicy patologii.

Rozmowy córki z ojcem. Więcej ciekawych historii o ojcu i jego czasach. Miałam wrażenie że Maria nie otwiera się tak bardzo, ale wylewa żale z dzieciństwa, albo próbuje tłumaczyć swoje dorosłe życie przeszłością. Trochę psychologii na granicy patologii.

Nareszcie pierwsza książka w tym roku przy której mogę powiedzieć 10/10. To jest rewelacyjna opowieść lub hołd córki dla taty. W tle jednak ważna jest mama, brat Błażej i miłość Marii - Edek. I teraz jeśli chcecie przeczytać to muszę ostrzec i autorka również to robi na początku. Jeśli jesteście wrażliwi i nie lubicie przekleństw, tematy fizjologiczne, intymne, o kościele i wierze to nie jest to książka dla Was ... Jeśli zaś żaden z powyższych tematów Was nie zraża, a dodacie jeszcze dzieciństwo p. Marii, wspomnienia p. Jana i o tym jak poznał żonę, jakie role zagrał i na tamte czasy co się wiązało to jest to książka dla Was :) Teraz powiem jeszcze jedno audiobook to mistrzostwo !!! Śmiałam się idąc przez miasto. Zawsze lubiłam p. Marię i jej muzykę i to jak głośno mówi o niektórych sprawach ... m.in. w imieniu kobiet.

Nareszcie pierwsza książka w tym roku przy której mogę powiedzieć 10/10. To jest rewelacyjna opowieść lub hołd córki dla taty. W tle jednak ważna jest mama, brat Błażej i miłość Marii - Edek. I teraz jeśli chcecie przeczytać to muszę ostrzec i autorka również to robi na początku. Jeśli jesteście wrażliwi i nie lubicie przekleństw, tematy fizjologiczne, intymne, o kościele i...

Przedziwna książka - a w zasadzie wywiad rzeka Marii Peszek z tatą Janem Peszekiem. Choć nie, to nie wywiad, a raczej zapis ich rozmów. Intymnych, mam wrażenie. Co nieustannie budziło moje ambiwalentne uczucia. I ta szczerość Peszków to jednak trochę onieśmiela, boć w końcu dzielą się swoim prywatnym życiem w bardzo publiczny sposób. Rozumiesz.
To jak słuchanie - podsłuchiwanie bardziej - rozmowy obcych ludzi w pociągu. Niby o swojej prywacie mówią głośno, bez obłudy i w obecności współpasażerów, ale masz poczucie, że i tak lepiej byłoby tego nie słuchać.
Ta ich opowieść, fascynująca, zmuszająca do myślenia i dająca pożywkę dla własnych przemyśleń, to jak bardzo osobista fotka wrzucona na facebooka ze statusem "publiczna". Jest świetna, jest nęcąca, inspirująca, wyjątkowa, ale, do kata, jest prywatna. I jak od niej oderwać od niej wzrok? Nie da się :)
Polecam, mimo kilku przerysowań, czy kompletnie tu niepasujących politycznych wtrętów. I koniecznie audiobook z panią Marią i panem Janem.
Koniecznie.

Przedziwna książka - a w zasadzie wywiad rzeka Marii Peszek z tatą Janem Peszekiem. Choć nie, to nie wywiad, a raczej zapis ich rozmów. Intymnych, mam wrażenie. Co nieustannie budziło moje ambiwalentne uczucia. I ta szczerość Peszków to jednak trochę onieśmiela, boć w końcu dzielą się swoim prywatnym życiem w bardzo publiczny sposób. Rozumiesz.
To jak słuchanie -...

Bardzo spodobała mi się dynamika między Marią a Janem, a audiobook słuchało się prześwietnie. Nagrane tak, jakby faktycznie rozmawiali ze sobą!

Bardzo spodobała mi się dynamika między Marią a Janem, a audiobook słuchało się prześwietnie. Nagrane tak, jakby faktycznie rozmawiali ze sobą!

Rozmowy córki z ojcem, bardzo prawdziwe, bez tematów tabu, bez owijania w bawełnę, intymne. I takie też są ich relacje. Warto.

Rozmowy córki z ojcem, bardzo prawdziwe, bez tematów tabu, bez owijania w bawełnę, intymne. I takie też są ich relacje. Warto.

Nie miałam tak dobrej relacji z książką, jak Maria Peszek ze swoim ojcem Janem. Analogicznie - nie mam też tak dobrej relacji ze swoim ojcem, jak Peszkowie. W książce nie znalazłam żadnej wskazówki na jej uzdrowienie. Ale może Wam uda się odkryć tajemnicę poprawności układu: ojciec - dziecko?

Nie przepadam za formą wywiadów w literaturze, ale nawet jeśli nie polubię się z książką, a zacznę czytać, to i tak muszę dobrnąć do końca. Czy to już zahacza o czytelniczy masochizm?

Puszczanie bąków – artyzm czy prostactwo

U Marii i Jana za dużo jest… pierdzenia. Tak, dobrze czytacie - pierdzenia, puszczania bąków. Jakby artystom było wolno więcej, bardziej, rubaszniej. Ale może w tym szaleństwie jest metoda i stało się to pewnego rodzaju środkiem artystycznego wyrazu? Trudno powiedzieć, ale ja doświadczać sztuki wolę jednak w inny sposób, bo odkąd mam małe dziecko z pierdzeniem obcuję na co dzień.

Jakie czasy, takie barbarzyństwo

Zawsze były, są i będą jakieś czasy, ale umówmy się, że i teraz, w XXI wieku wciąż króluje barbarzyństwo. Czy w tej sytuacji sztuka ma jakikolwiek sens? - dyskutuje Maria z ojcem.

Jan podkreśla, że sztuka daje ludziom szansę, pokazuje drogę ku obronie człowieczeństwa, bo jeśli cokolwiek już przestaje się robić i mówić, to oznacza przejście na stronę zła. Dlatego nawet, jeśli nie jest się artystą, warto próbować radośnie wyśpiewać czy rozpisać w trzynastozgłoskowcu kotłującą się w nas ciemność.

O relacjach, Polsce i odbiorze sztuki

Ludzi najbardziej wkurza jakość i niezależność. Wiecie, jak dobrze było to przeczytać? Cały świat, a przynajmniej jakiś jego większy fragment, oparty jest może nie tyle co na bylejakości, ale na przeciętności. Takiej okrutnej przeciętności.

A co wkurza i boli Marię? Wkurza - jeśli ludzie niesłusznie, z powodu „widzimisie” dobiorą się do dupy, skrytykują, wyleją falę pomyj i hejtu za jej działania. Marię boli, jeśli w odbiorcach wyzwala się wściekłość, że sami czegoś podobnego nigdy w życiu by nie napisali i nie zaśpiewali.

[Uprzedzam, że moja ocena wynika głównie z faktu, że nie przepadam za wywiadami.]

Nie miałam tak dobrej relacji z książką, jak Maria Peszek ze swoim ojcem Janem. Analogicznie - nie mam też tak dobrej relacji ze swoim ojcem, jak Peszkowie. W książce nie znalazłam żadnej wskazówki na jej uzdrowienie. Ale może Wam uda się odkryć tajemnicę poprawności układu: ojciec - dziecko?

Nie przepadam za formą wywiadów w literaturze, ale nawet jeśli nie polubię się z...